Ντυμένος, κουρασμένος, και με βαρύ κεφάλι από τα ούζα περιμένω να βγω για ένα ποτό που δε ξέρω ακριβώς που και πως θα καταλήξει. Όπως πάντα θα μου πει μια φωνούλα μέσα μου γιατί κακά τα ψέματα με έχει φάει η νύχτα και τα ξενύχτια. Ο αδερφός μου λέει "κάποια στιγμή θα τα βαρεθείς όλα αυτά και τότε να δούμε τι θα λες" γιατί τους λέω όλους ότι γεράσανε. Η ώρα κοντεύει πιστεύω...
Σαν ένας πίνακας που το περίγραμμα έχει γίνει. Δε ξέρω αν θέλω να ακούσω ή δε μπορώ ακόμα.
Επίσης μπορώ να πω πλέον με σιγουριά ότι η προηγούμενη σχέση μου άφησε μέσα μου πολύ κατακάθι και δυστυχώς δε ξέρω αν μπορώ να το βγάλω.
Αυτά μας κάνουν αυτό που είμαστε. Μας ορίζουν και μας προσδιορίζουν σαν χαμένα μπουκάλια με μηνύματα στον ωκεανό της ψυχής μας. Στο τέλος ανοίγουν και διαβάζονται όλα μαζί...
Είναι αυτός που δεν έχει τη μάνα του να σιδερώνει τα πουκαμισά του ή αυτός που την έχει δίπλα του αλλά αρνείται πεισματικά να την φωνάξει για να νοιώσει εργένης!
Είναι και μια δικαιολογία άμα βγεις με λίγο τσαλακωμένο πουκάμισο λες ότι είσαι εργένης και έτσι υπάρχει μία υπόγεια συμφωνία στη κοινωνία για να σε φροντίσει!
Αμέσως θα έρθουν άμα τους πεις να σε βοηθήσουν γιατί φαίνεται ότι χρειάζεσαι βοήθεια αλλά αυτό που θέλεις είναι ένα σιδερωμένο πουκάμισο!!! Εγωιστικό και κακό ακούγεται όμως δεν είναι έτσι γιατί θα το κάνω και μόνος στη τελική χωρίς βοήθεια... κάποια στιγμή!
Χιόνια ακούω στις ειδήσεις και δε μου αρέσει αν και δε τους πιστεύω πολύ αλλά είδα κάτι χιόνια στο φαλακρό 2 μέρες που έκανε κρύο. Αυτό μας έλειπε...
P.S. : Αύριο κερδίζω το τζόκερ... έτσι είναι αυτά!
Έχω καιρό να γράψω γιατί βαριούμουν. Τώρα όμως (εδώ και λίγο καιρό θα έλεγα) κάτι με τρώει να γράψω.
Θέλω να γράψω για πράγματα που "έμαθα" αυτό το καιρό:
α) Ο έρωτας είναι συνώνυμο πολλών ανθρώπων. Με αφορμή το βιβλίο "Η μικρή φιλοσοφία του έρωτα" κατάλαβα ότι όταν και εγώ ερωτεύομαι μοιάζω με τον συγγραφέα. Σκέφτομαι κάποια πράγματα που σκέφτεται και αυτός. Τελικά μήπως ο έρωτας είναι πέρα από μια ουσία στον εγκέφαλο; (όπως λέει ένας φίλος μου)
Στη μοίρα δε πιστεύω, ούτε στη τύχη όμως κάποια πράγματα με κάνουν να το σκέφτομαι. Είναι τόσες οι συμπτώσεις που συμβαίνουν που τελικά το θεοποιούμε και το ονομάζουμε κάπως από τα προηγούμενα. Θέλω να πιστεύω ότι από μόνος μου ορίζω τον εαυτό μου με όλα τα καλά και όλα τα κακά.
β) Επίσης έμαθα ότι κάποιες ταινίες που μου αρέσουν ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους όπως το "Truman Show" πριν από το Big Brother και το πιο τραγικό η ταινία "Wag the dog" από την οποία πιστεύω ότι εμπνεύστηκε (ένα χρόνο μετά!) ο Bill Clinton και το επιτελείο του τη θα κάνουν μετά το σκάνδαλο Lewinski. Η οποία ταινία είναι από το βιβλίο που βγήκε το 1993!
γ)Έμαθα να ζω μακριά από ανθρώπους που αγαπώ και να τους καλωσορίζω κάθε φορά και να τους αποχαιρετάω κάθε φορά. Με ένα χαμόγελο όταν έρχονται και μία πίκρα στο στόμα όταν φεύγουν( η φεύγω εγώ).
δ)Έμαθα να σηκώνομαι από το κρεβάτι όταν πρέπει τελικά δεν ήταν δύσκολο αρκεί να έχεις τρεξίματα και προβλήματα.
ε)Έμαθα, έμαθα, έμαθα και τελικά τίποτα δεν έμαθα! Ακόμα μαθαίνω και θα μαθαίνω μια ζωή
ζ)Έλεγα δε θα πάω στη δουλεία αλλά φωνάζει από μακριά και έχει μια τσιριχτή φωνή που μου σπάει τα νεύρα. Και αυτήν τώρα την έμαθα ;)!
Τραγουδάκι το κλέβω από ένα φίλο μακριά στην Αμερική!!
Τρελή εμπειρία αν σκεφτείς ότι τη τρίτη μέρα είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου και ότι δε τη πάλευα καθόλου τη τέταρτη Στη σκοπία μαζί με άλλους ακούς τα σχέδια που έχουν για τη ζωή τους, γνωρίζεις τη έκαναν πριν μπουν μέσα, μαθαίνεις τα προβλήματα τους, μαθαίνεις τους αστερισμούς και ότι μπορείς να φανταστείς.
Εκεί λοιπόν στην ησυχία του "μέσα" με παίρνεις ένας φίλος και μου λέει κατέβηκα Αθήνα να βρω δουλεία και να κάνω κάτι. Όλα αυτά τα αστέρια που έμαθες πως τα λένε σου έρχονται στο κεφάλι και συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνεις και ότι πρέπει κάτι να κάνεις και εσύ.
Δε θέλω να μεγαλώσω άλλα αυτό το τρένο φρένο δεν έχει και απλώς πας, το θέμα είναι να καταλάβεις και να μη προσπαθήσεις να το φρενάρεις γιατί απλώς δε μπορείς.
I have often told you stories About the way I lived the life of a drifter Waiting for the day When I'd take your hand And sing you songs Then maybe you would say Come lay with me love me And I would surely stay
But I feel I'm growing older And the songs that I have sung Echo in the distance Like the sound Of a windmill goin' 'round I guess I'll always be A soldier of fortune
Many times I've been a traveller I looked for something new In days of old When nights were cold I wandered without you But those days I thougt my eyes Had seen you standing near Though blindness is confusing It shows that you're not here
Now I feel I'm growing older And the songs that I have sung Echo in the distance Like the sound Of a windmill goin' 'round I guess I'll always be A soldier of fortune I can hear the sound Of a windmill goin' 'round I guess I'll always be A soldier of fortune
Ο καιρός είναι τέλειος κάτι χιόνια ρίχνει μόνο και έχει και λίγο κρύο Μάρτη μήνα! Θα ήθελα επίσης να πάω και λίγο σπίτι μου. Αυτό που μου λείπει είναι τα δικά μου πράγματα, το δικό μου κρεβάτι, τα δικά μου ρούχα, και πολλά ακόμα με αυτό το "μου".
Πριν καιρό σκεφτόμουν πολύ στο στρατό τώρα ούτε αυτό κάνω έχω μπει σε μια ρουτίνα που δε την θέλω κατά βάθος. Αστεία η λέξη "καιρός" γιατί με αυτό εννοώ κανένα μήνα ποιο πριν. Αλλά μου μοιάζει 3 μήνες.
Προτείνω δύο cd: SING CITY και ΞΕΝΙΟΣ. Δείγματα...
Μετά από πολύ κόπο αφού σταματήσαμε στο Μέτσοβο μέσα στα χίονια επειδή δίπλωσε μία νταλίκα για μία ώρα και αφού ταξιδεύαμε όλη μέρα φτάσαμε στην Ποτιδάνεια ένα χωριό της ορεινής Ναυπακτίας.
Μόλις φτάσαμε αρχίσαμε τα κλασικά πολύ ποτό λίγο φαεί και τα λοιπά. Κοιμηθήκα αργά σχετικά σε ένα χαλασμένο κρεβάτι και ανακάλυψα πόση διαφορά κάνει το κλίμα στον ύπνο.
Το επόμενο πρωινό με βρήκε να γυρίζω σε όλο το χωριό για να βρω το παπούτσι μου!!! Τελίκα η σκύλα η οποία το πήρε για να εξασκήσει τα δόντια της το έιχε στο σπίτι της.
Η συνέχεια κρασί φαεί σπίτι κιθάρα και χαλάρωση. Αρκετή χαλάρωση.
Τα καρναβάλια τα πέρασα στο μοναδικό μαγαζί του χωριο καφενείο-ταβέρνα-ότι θέλεις. Βαμένος χάρος και κατέληξα να κάνω στριπτιζ!!! Τι να πω και εγώ ώρες ώρες με εκπλήσω!!!! Μεγάλες στιγμές!!!!!!!!!!!!
Το παίξαμε στη κιθάρα και μου έμεινε από αυτό το ταξίδι.
Και ένα ερώτημα που με τριγυρίζει όταν ζω τέτοιες στιγμές: Δε θα μεγαλώσω ποτε;;
