Πίστος και φιλότιμος στρατιώτης...

Επιτέλους η άδεια και με βρίσκει με πυρετό στο κρεβάτι άμα δε σε θέλει η #$%^#@ η τύχη!

Τη να πω για τον στρατό αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι υπάρχουν δύο τρόποι για να τον δεις. Η σαν φυλακή που εκεί το χάνεις το παιχνίδι η σαν κατασκήνωση και θα περάσεις τέλεια. Μέχρι στιγμής περνάω πολύ καλά. Είναι τόσα πολλά που έχω να γράψω που τα μπερδεύω στο μυαλό μου δε πειράζει όμως έχω να σας δώσω δύο τραγούδια...

Its all Tears (Acoustic)




Creep (Acoustic)-Radiohead (Studio Version)



Το χρονόμετρο γράφει...

Τέλειο...

Μπαίνω στο αμάξι μετά από τρία ποτά και ο σταθμός παίζει...

Body Check...

Ξυπνάω το πρωί και αφού ήπια καφέ έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο για ακτινογραφία. Βγαίνω από το σπίτι και το παλτό μου προσπαθούσε να κρατήσει τη ζέστη που είχε το σώμα μου και συνειδητοποιώ πόσο απότομα μπήκε ο χειμώνας. Μπαίνω στο αμάξι και με το μυαλό μου να ταξιδεύει παντού εκτός από το στρατό φτάνω στο χαμό της Δράμας. Που τα βρήκαμε τόσα αμάξια;

Στο νοσοκομείο με κυρίευσε απελπισία. Τόσοι πολλοί άρρωστοι λέω εντάξει αύριο θα τελειώσουμε. Φτάνω στο ακτινολογικό, τέλεια! Δίνω τα χαρτιά μου και περιμένω.

Την ώρα που περίμενα μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω αυτό που μου αρέσει πολύ να παρατηρώ τους ανθρώπους.

Μια γυναίκα που είχε τη μητέρα της περίμενε πολύ ώρα και βλέπω στη μπλούζα της να λέει BODY CHECK τη τραγική ειρωνεία. Δίπλα μου δύο γριές που η μία είχε χτυπήσει το δάχτυλό της να συζητάνε και κατάλαβα ότι αυτή ήταν η βόλτα τους.

Η συζήτηση που είχαν μάλλον χθες:

Μ:Τι θα κάνουμε αύριο βρε Κίτσα;

Κ: Κοίταξε πάμε μια βόλτα στη δράμα να πάρουμε εκείνα τα σεμέ που είδα και αφού θα πάμε που θα πάμε ας βγάλουμε και καμιά ακτινογραφία στο δάχτυλο που χτύπησα πριν τρεις μέρες!

Παρατηρώ ακόμα ένα χαρτί κολλημένο πίσω που λέει το εξής:

"Η ακτινοβολία προκαλεί καρκίνο ρωτήστε το γιατρός σας αν είναι απαραίτητη για την βοήθεια της θεραπείας σας" Αναρωτιέμαι ποιο είναι εκείνο το σημείο από το οποίο καταλαβαίνουν ότι θα πάθεις καρκίνο δηλαδή εγώ αν πάθω να κατηγορήσω αυτούς; και πως θα το αποδείξω; Με φωνάζουν τελικά και μπαίνω μαζί με έναν άλλο φαντάρο μας βάζει σε ένα μικρό δωματιάκι και μας λέει βγάλτε τα ρούχα και περιμένετε.

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε βαθιά ανάσα ακίνητος και ξανά αναμονή ώσπου τελικά την πήρα και επιτέλους είχα τελείωσε.

Ξυραφάκια, αφρός ξυρίσματος, μωρομάντηλα και πολλά άλλα μπήκαν στη βαλίτσα. Εισιτήριο για Αθήνα κλείστηκε και όλα μπαίνουν στο πάγο.

Φτάνουν...

Φτάνουν οι μέρες το μαλλί πολύ ποιο κοντό από ότι συνήθως. Τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν στο σακβουαγιάζ. Η πτυχιακή πολύ καλά αλλά δε νομίζω να τελειώνει σε μία εβδομάδα. Ένα επικείμενο πάρτι στην Αθήνα στριφογυρνάει στο μυαλό μου αλλά η κυριότερη σκέψη είναι ο στρατός. Ανάμικτα συναισθήματα με περιτριγυρίζουν.

Ενδιάμεσα μου απαντάει ο καθηγητής στο mail:

Βάλε π.χ. 50Hz

και μου έρχεται να του στείλω:

Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα!

Αλλά από την άλλη είμαι ευγνώμον γιατί μου απάντησε τόσο γρήγορα. Αν και ακόμα πιστεύω ότι ούτε ο ίδιος δε ξέρει τι ακριβώς πρέπει να κάνω.

Αυτό που με πειράζει ποιο πολύ είναι ότι θα μου στερήσουν την ελευθέρια! Όσο βαρύ και αν ακούγεται πιστεύω ότι είναι το χειρότερο του στρατού. Αυτό το τρυπάκι που σε αναγκάζουν να μπεις και να μείνεις όσο διαρκεί η θητεία σου.

Σημασία όμως έχει το πνεύμα σου να είναι ελεύθερο!!! :Ρ

Και κάτι που σκέφτηκα μόλις τώρα καθαρά δικό μου:

Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα είμαι ελεύθερος! (Τι είπα πάλι!!!!!)

Και καμία φορά στη ζωή μας πρέπει να αφουγκραστούμε τη σιωπή μπορεί να έχει κάτι καλό να μας πει!!!!

Με έπιασαν τα φιλοσοφικά μου και καλύτερα να την κάνω.

(Κλείνω υπολογιστή κλείνω φώτα σέρνομαι ως το κρεβάτι και κλείνω τα μάτια Γκουντ ναιτ)

Επίσκεψη...

Η επίσκεψη του φίλου μου έφερε πολλά στο μυαλό. Μου έφερε βραδιές που τις βλέπεις μόνο στα έργα. Ένα θα πω λιμάνι Θεσσαλονίκης σουρωμένοι καθισμένοι εκεί που σκάει το κύμα να πίνουμε καφέ για να συνέλθουμε και να συζητάμε για ότι μας κατεβαίνει .Συζήτηση για γκόμενες, για προβλήματα και για όλα όσα θέλαμε να πούμε. Μακάρι πάντα κάθε άνθρωπος να είναι τόσο ελεύθερος όπως εκείνη τη στιγμή.

Σήμερα έκανα επίσης μια μεγάλη διαπίστωση: σκέφτομαι πολύ. Ναι αλήθεια σκέφτομαι μέχρι αηδίας σκέφτομαι τα πράγματα όπως "έπρεπε" να είναι όπως "θέλω" να είναι. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τόσο κάποιες στιγμές πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα να κυλάνε από μόνα τους. Να φεύγουν σαν το νερό αλλά εμείς πάντα από δίπλα να κοιτάμε και όταν χρειαστεί να επέμβουμε. Η σκέψη χαλάει την ουσία γιατί κάπου εκεί πέρα ανάμεσα αφήνεσαι και συνεχίζεις να σκέφτεσαι. Οι σκέψεις τις περισσότερες φορές δεν βοηθάνε απλώς σε κάνουν να νιώθεις άσχημα και δε κοιμάσαι τα βράδια. Έτσι λοιπόν τελειώνω και λέω μη σκέφτεστε πράξτε! Γιατί αυτό θα μείνει στο βάθος του χρόνου.

Τραγούδια που μου κρατάνε συντροφιά την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές π.χ.:

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ - ΑΠΟΣΠΕΡΙΤΗΣ

Υ.Γ.: Μη ξεχάσετε να αλλάξετε την ώρα!!

Countdown...

Βρίσκομαι και πάλι εδώ ενώ η πτυχιακή προχωράει ικανοποιητικά και ο καθηγητής κωλοκρεμάει όπως πάντα. Το σπίτι με έχει φάει αφού κάθε κυριακή όλη μέρα προσπαθώ να συνέλθω από το hangover και βγαίνω ξανά την παρασκευή. Που θα πάει θα τελειώσει και μετά φεύγω για τα μαύρα ξένα!!!!! Πιστεύω ότι τελικά θα πάω στο πεζικό(Έβρο δηλαδή) για αυτό πήρα και το blog: peziko.blogspot.com :P. Ψάχνω βύσμα αν καταλάβατε αν έχετε κάτι στο μυαλό σας πείτε μου και γρήγορα γιατί βιάζομαι!!

Αλλά δεν είναι τίποτα άμα το καλό σκεφτείς μόνο 7048 ώρες μέχρι να απολυθώ. Η αν δεν σας αρέσει είναι μόνο 422889 λεπτά από τώρα. Σιγά το πράγμα τι είναι 7000 ώρες!!!!

THE FINAL COUNTDOWN Η ΤΙΡΙΝΙΝΙ :P

...

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου
θα βάλω πόρτες μ’ αλυσίδες και παγώνια
και μέσ’ στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια

Ξυπνάω μεσάνυχτα και ανοίγω το παράθυρο
και αυτό που κάνω ποιος σου το ‘πε αδυναμία
που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και,
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια

Ασυναρτησίες...

Κάτι τέτοιο θέλω να γράψω ανάμεσα στην πτυχιακή, το φανταριλίκη, το χωρισμό. Αναπάντεχη μπούρδα που κάποιος μπορεί να βγάλει πολλά κάποιος τίποτα. Μία έμμεση ή άμεση αφιέρωση σε ένα χαμένο ταξιδιώτη που ταξιδεύει ανάμεσα στον Αμαζόνιο και στο πεζικό. Ένα τραγούδι δίχως λόγια και πολύ εικόνα που την φτιάχνεις μόνος με βάση όλα όσα έχεις ζήσει. Μία ζωή που δε ξέρεις αν έχεις κάνει τις σωστές επιλογές όπως όλοι και δε ξέρεις αν θα μάθεις. Υπάρχει πάντα κάτι μικρό που αν το αλλάξεις μπορεί να καταστραφούν τα πάντα ή να γίνουν όλα καλά. Αλλά αν δεν καταστρέψεις πως θα φτιάξεις, αν δε πεθάνεις πως θα ξανά γεννηθείς. Αλλά και από την άλλη η σιγουριά είναι κάτι που λίγοι στερούνται. Πως όμως ξέρεις ότι είναι σιγουριά και όχι απλώς πείσμα, αγάπη, συνήθεια,φόβος. Φόβος για το αύριο που θα βρεθείς, συνήθεια για αυτά που πέρασες, πείσμα γιατί το έχεις ή ακόμα αγάπη. Στο τέλος μένει μία αφιέρωση (έμμεση ή άμεση) που ίσως πληγώνει, ίσως είναι λυτρωτική ίσως πάλι δε ξέρεις και εσύ τι σημαίνει.

Song To Say Goodbye - Placebo

You are one of God's mistakes, (μακάρι να είμαι!!)
You crying, tragic waste of skin,
I'm well aware of how it aches ,
And you still won't let me in.
Now I'm breaking down your door,
To try and save your swollen face ,
Though I don't like you anymore,
You lying, trying waste of space..

Before our innocence was lost,
You were always one of those ,
Blessed with lucky sevens ,
And the voice that made me cry .
My Oh My.

You were mother nature's son ,
Someone to whom I could relate ,
Your needle and your damage done,
Remains a sordid twist of fate.
Now I'm trying to wake you up ,
To pull you from the liquid sky ,
Coz if I don't we'll both end up ,
With just your song to say goodbye.
My Oh My.

A song to say goodbye,
A song to say goodbye ,
A song to say...

Before our innocence was lost,
You were always one of those,
Blessed with lucky sevens,
And the voice that made me cry.

It's a song to say goodbye

Εφιάλτες...

Μαζί με τον φόρτο εργασίας που έχω αυτές τις μέρες την έλλειψη ύπνου και άλλες μαλακίες που δεν με βοηθάνε άρχισαν και οι εφιάλτες. Κοιμόμουν που κοιμόμουν 5 ώρες τώρα ξυπνάω και ενδιάμεσα και δε με πιάνει ύπνος. Μπορεί να είναι λόγω της δουλείας αλλά δεν τρελάθηκα και τόσο τα προβλήματα υπάρχουν αλλά είναι όπως πάντα.

Μαζί λοιπόν με εμένα κάθε βράδυ πάνε και για ύπνο τέρατα, τύποι που με κυνηγάνε, κλειστά δωμάτια και γενικώς τέτοιες καταστάσεις. Το επίσης παράδοξο είναι ότι τα βλέπω πάντα πάνω στον γλυκό ύπνο πριν κοιμηθώ και ξυπνάω και σπάζομαι.

Επίσης δε ξέρω κατά πόσο μετράει σε μία σχέση να καταπιέζεις τον εαυτό σου.

Στο ψάξιμο είμαι...

Καιγόμαστε!!!!!!

Σκηνικό: Το Καλαμπάκι βράζει και όπως φαίνεται πάμε για πλήρη βρασμό!! Στο σπίτι μόνος κουρασμένος λίγο από τη δουλειά έχω φάει χαλαρώνω και σκέφτομαι.

Το καινούργιο μουσείο της ακρόπολης είναι γεγονός αλλά πιστεύω ότι δε εκτιμάμε εμείς οι έλληνάρες τέτοια πράγματα "σιγά μη πάμε στο μουσείο πάμε για καφέ να δούμε κανένα γκομενάκι, τι να δούμε ένα μάτσο πέτρες και αγάλματα"(έλλειψη παιδείας νομίζω).

Το θέμα μου δεν είναι αυτό όταν πήγα στο Λούβρο την Αφροδίτη της Μήλου και την Νίκη της Σαμοθράκης καταρχάς τα είχανε μόνα τους και σε περίοπτη θέση. Δασκάλες εξηγούσαν για το άγαλμα στα μικρά παιδιά οι ξένοι εκστασιασμένοι να βγάζουν φώτο εμείς τι θα κάναμε; Πες ρε παιδί μου ότι την δεν την είχαν πάρει οι Γάλλοι για 400 γρόσια και ότι την βρήκε ο αγρότης και την άφησε εκεί τι θα γινόταν:

α) Θα ήταν ακόμα εκεί.

β) Θα ήταν στο υπόγειο κάποιο σπιτιού

γ) Θα ήταν στα σκουπίδια

δ) Θα ήταν σε καμία πλατεία να την ζωγραφίζουν με σπρέι

Απορώ!!!!!!!

Ένα απλό παράδειγμα μετά από λίγο ψάξιμο πάτε εδώ.

Ωραία μια χαρά για να δούμε και εδώ ναι ρε φίλε εμείς ταινίες βλέπουμε τι τα θέλουμε τα αρχαία! Μου αρέσει που θέλουμε και τα μάρμαρα μας πίσω αν οι Άγγλοι δεν τα είχαν πάρει θα καταλαβαίναμε τι αξία θα είχαν;

Ουφ κουράστηκε πολύ το μυαλό μου σας αφήνω με μία Ελληνίδα μόλις 21 χρονών ερμηνεύτρια που η μουσική της( που δε θα εκτιμηθεί πιστεύω) μου αρέσει πολύ ένα δείγμα:

Monika - Over the hill

Βουλιάζουμε!!!!

Βουλιάζουμε στη λάσπη που δημιουργεί ο ιδρώτας μας και κολλάνε τα πόδια μας. Αυτό που άλλοι εκεί βόρεια το έχουν ξεχάσει εδώ εμείς το νοιώθουμε έντονα αυτές τις μέρες. Τα Ελληνικά Στρατά θα μας καλέσουν και επίσημα σε λίγους μήνες ναι είναι γεγονός!

Είναι ίσως το μοναδικό καλοκαίρι που δε σκέφτομαι καθόλου τις διακοπές. Νοιώθω ότι δε μου χρειάζονται καθόλου.Έχω μπεί στη διαδικασία ότι μου φτάνουν τα σαββατοκύριακα που πάω για μπάνιο αλλά και αυτά θα κοπούν λόγο του SDR(πτυχιακή).

Γενικώς τώρα τελευταία το μότο μου είναι ότι "όλα είναι στο μυαλό". Έτσι τα αντιμετωπίζω όλα και έχω μπει στη διαδικασία να μη με πειράζει τίποτα. Δε με πειράζει αν θα βγω, δε με πειράζει η δουλεία, δε με πειράζει αν βράζω και δεν πάω για μπάνιο, δε με πειράζει που δε κοιμάμαι πολύ(εγώ το επιλέγω) και πολλά ακόμα που δε με πειράζουν.

Απορώ και εγώ με τον εαυτό μου ώρες ώρες γιατί νοιώθω ότι μεταμορφώνομαι αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι σε τι. Πάντως ελπίζω να μη γίνω κάπως έτσι:



Στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή παίζουν πολλά τραγούδια άλλα ένα ακούγεται πιο δυνατά!



Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.

Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει.

Απ' το ποδόσταμο πηδάνε ως τη γαλέτα.
-Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγα γιός θε να την πιεί σ' ένα ποτήρι.

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρούθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι;

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...
Ο πιο στερνός μ΄έναν αυλό με νανουρίζει.

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.

Εδώ είμαι ακόμα...

Αυτό το κομμάτι με τρελαίνει...

Ο τύπος έχει κάτι τρελό στη φωνή του!!!



Bay Parkway wonder
You're such a success
Your pretty secretary, ha
She say you are the best

Your face always smiling
say you sure paid your dues
But I know inside
You've got the Bensonhurst blues

Those custom-made ciggies
that you offer to me pretend
and pretend to care about my family

And those pictures on your desk
All them lies that you abuse
Do they know you suffer
from the Bensonhurst blues

Your grandmother's accent
still embarrasses you
You're even ashamed
of the French you once knew

You're part of the chance now
They break you making the news
But I know inside
you've got the Bensonhurst blues

But thanks for the lesson
Cause the life that I choose
won't make me feel like living
with the Bensonhurst blues

And don't, don't try to write me
And don't bother to call
Cause I'll be in conference
Merry Christmas you all

Ναι λοιπόν...

Το στοίχημα πάει και εγώ θα το κόψω και να δω τότε τι θα λέτε!!

Μέχρι να έρθω πάνω δε θα καπνίζω ρε. Τώρα ειδικά που με κοροϊδεύεται ένα παραπάνω.
Περιμένετε και θα δείτε...

Μεγάλη εβδομάδα ξεκίνησε δουλεία αρκετά από εδώ όπως κάθε φορά. Αποφάσισα ότι όλα πρέπει να τα διασκεδάζεις γιατί αλλιώς δε γίνετε. Όταν μείνεις στο χωριό πρέπει κάτι να κάνεις γιατί αλλιώς δε βγαίνεις. ;Ρ

I'm back!!!!

Η προσπάθεια για να κόψω το κάπνισμα συνεχίζεται θα δούμε πως θα πάει...

Σήμερα το πρωί άκουσα για τον τύπο που τα πήρε στο κρανίο και άρχιζε να πυροβολεί. Αμέσως αυτο που μου ήρθε στο μυάλο είναι το δελτίο ειδήσεων του mega.

Σκάει λοιπόν το κεντρικό panel με όλους τους μεγάλους δημοσιογράφους ένας εκ' των οποίων είναι ο Πάνος. Ποιος Πάνος φυσικά ο Σόμπολος δε ξέρω αλλα τον πάω πολύ.

Διάλογος ακολουθεί μεταξύ των δημοσιογράφων:

Ο- Πες μας Πάνο τη έγινε.
Π- μπλα μπλα μπλα(το ρεπορτάζ)
Ο- Πάνο Αστυνομία υπήρχε σε εκείνο το σημείο;
Π- Όχι οι αστυνομικοί ήρθαν μετά.
Ο- Δηλαδή για να καταλάβω δεν υπήρχε ούτε ένας αστυνομικός στο σημείο.
Π- Όχι αν και το Αστυνομικό Τμήμα είναι σε απόσταση ενός μόνο χιλιομέτρου.
Ο- Δηλαδή μου λες ότι η αστυνομία ήταν δίπλα και δεν έκαναν τίποτα;;!!

Και θα το κάνουν αυτό για 20 λεπτά στο τέλος δε θα βγάλουν τίποτα και θα πάνε σε άλλο θέμα.

Το συμπέρασμα θα είναι ότι τελικά η αστυνομία δε κάνει τίποτα όπως πάντα.

Μμμ...

Johnny Cash Hurt

I hurt myself today
To see if I still feel
I focus on the pain
The only thing that's real
The needle tears a hole
The old familiar sting
Try to kill it all away
But I remember everything

What have I become
My sweetest friend
Everyone I know
goes away
In the end
And you could have it all
My empire of dirt
I will let you down
I will make you hurt

I wear this crown of thorns
Upon my liar's chair
Full of broken thoughts
I cannot repair
Beneath the stains of time
The feelings disappear
You are someone else
I am still right here

What have I become
My sweetest friend
Everyone I know
goes away
In the end
And you could have it all
My empire of dirt
I will let you down
I will make you hurt

If I could start again
A million miles away
I would keep myself
I would find a way