Καιγόμαστε!!!!!!

Σκηνικό: Το Καλαμπάκι βράζει και όπως φαίνεται πάμε για πλήρη βρασμό!! Στο σπίτι μόνος κουρασμένος λίγο από τη δουλειά έχω φάει χαλαρώνω και σκέφτομαι.

Το καινούργιο μουσείο της ακρόπολης είναι γεγονός αλλά πιστεύω ότι δε εκτιμάμε εμείς οι έλληνάρες τέτοια πράγματα "σιγά μη πάμε στο μουσείο πάμε για καφέ να δούμε κανένα γκομενάκι, τι να δούμε ένα μάτσο πέτρες και αγάλματα"(έλλειψη παιδείας νομίζω).

Το θέμα μου δεν είναι αυτό όταν πήγα στο Λούβρο την Αφροδίτη της Μήλου και την Νίκη της Σαμοθράκης καταρχάς τα είχανε μόνα τους και σε περίοπτη θέση. Δασκάλες εξηγούσαν για το άγαλμα στα μικρά παιδιά οι ξένοι εκστασιασμένοι να βγάζουν φώτο εμείς τι θα κάναμε; Πες ρε παιδί μου ότι την δεν την είχαν πάρει οι Γάλλοι για 400 γρόσια και ότι την βρήκε ο αγρότης και την άφησε εκεί τι θα γινόταν:

α) Θα ήταν ακόμα εκεί.

β) Θα ήταν στο υπόγειο κάποιο σπιτιού

γ) Θα ήταν στα σκουπίδια

δ) Θα ήταν σε καμία πλατεία να την ζωγραφίζουν με σπρέι

Απορώ!!!!!!!

Ένα απλό παράδειγμα μετά από λίγο ψάξιμο πάτε εδώ.

Ωραία μια χαρά για να δούμε και εδώ ναι ρε φίλε εμείς ταινίες βλέπουμε τι τα θέλουμε τα αρχαία! Μου αρέσει που θέλουμε και τα μάρμαρα μας πίσω αν οι Άγγλοι δεν τα είχαν πάρει θα καταλαβαίναμε τι αξία θα είχαν;

Ουφ κουράστηκε πολύ το μυαλό μου σας αφήνω με μία Ελληνίδα μόλις 21 χρονών ερμηνεύτρια που η μουσική της( που δε θα εκτιμηθεί πιστεύω) μου αρέσει πολύ ένα δείγμα:

Monika - Over the hill

Βουλιάζουμε!!!!

Βουλιάζουμε στη λάσπη που δημιουργεί ο ιδρώτας μας και κολλάνε τα πόδια μας. Αυτό που άλλοι εκεί βόρεια το έχουν ξεχάσει εδώ εμείς το νοιώθουμε έντονα αυτές τις μέρες. Τα Ελληνικά Στρατά θα μας καλέσουν και επίσημα σε λίγους μήνες ναι είναι γεγονός!

Είναι ίσως το μοναδικό καλοκαίρι που δε σκέφτομαι καθόλου τις διακοπές. Νοιώθω ότι δε μου χρειάζονται καθόλου.Έχω μπεί στη διαδικασία ότι μου φτάνουν τα σαββατοκύριακα που πάω για μπάνιο αλλά και αυτά θα κοπούν λόγο του SDR(πτυχιακή).

Γενικώς τώρα τελευταία το μότο μου είναι ότι "όλα είναι στο μυαλό". Έτσι τα αντιμετωπίζω όλα και έχω μπει στη διαδικασία να μη με πειράζει τίποτα. Δε με πειράζει αν θα βγω, δε με πειράζει η δουλεία, δε με πειράζει αν βράζω και δεν πάω για μπάνιο, δε με πειράζει που δε κοιμάμαι πολύ(εγώ το επιλέγω) και πολλά ακόμα που δε με πειράζουν.

Απορώ και εγώ με τον εαυτό μου ώρες ώρες γιατί νοιώθω ότι μεταμορφώνομαι αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι σε τι. Πάντως ελπίζω να μη γίνω κάπως έτσι:



Στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή παίζουν πολλά τραγούδια άλλα ένα ακούγεται πιο δυνατά!



Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.

Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει.

Απ' το ποδόσταμο πηδάνε ως τη γαλέτα.
-Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγα γιός θε να την πιεί σ' ένα ποτήρι.

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρούθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι;

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...
Ο πιο στερνός μ΄έναν αυλό με νανουρίζει.

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.