Πίστος και φιλότιμος στρατιώτης...

Επιτέλους η άδεια και με βρίσκει με πυρετό στο κρεβάτι άμα δε σε θέλει η #$%^#@ η τύχη!

Τη να πω για τον στρατό αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι υπάρχουν δύο τρόποι για να τον δεις. Η σαν φυλακή που εκεί το χάνεις το παιχνίδι η σαν κατασκήνωση και θα περάσεις τέλεια. Μέχρι στιγμής περνάω πολύ καλά. Είναι τόσα πολλά που έχω να γράψω που τα μπερδεύω στο μυαλό μου δε πειράζει όμως έχω να σας δώσω δύο τραγούδια...

Its all Tears (Acoustic)




Creep (Acoustic)-Radiohead (Studio Version)



Το χρονόμετρο γράφει...

Τέλειο...

Μπαίνω στο αμάξι μετά από τρία ποτά και ο σταθμός παίζει...

Body Check...

Ξυπνάω το πρωί και αφού ήπια καφέ έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο για ακτινογραφία. Βγαίνω από το σπίτι και το παλτό μου προσπαθούσε να κρατήσει τη ζέστη που είχε το σώμα μου και συνειδητοποιώ πόσο απότομα μπήκε ο χειμώνας. Μπαίνω στο αμάξι και με το μυαλό μου να ταξιδεύει παντού εκτός από το στρατό φτάνω στο χαμό της Δράμας. Που τα βρήκαμε τόσα αμάξια;

Στο νοσοκομείο με κυρίευσε απελπισία. Τόσοι πολλοί άρρωστοι λέω εντάξει αύριο θα τελειώσουμε. Φτάνω στο ακτινολογικό, τέλεια! Δίνω τα χαρτιά μου και περιμένω.

Την ώρα που περίμενα μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω αυτό που μου αρέσει πολύ να παρατηρώ τους ανθρώπους.

Μια γυναίκα που είχε τη μητέρα της περίμενε πολύ ώρα και βλέπω στη μπλούζα της να λέει BODY CHECK τη τραγική ειρωνεία. Δίπλα μου δύο γριές που η μία είχε χτυπήσει το δάχτυλό της να συζητάνε και κατάλαβα ότι αυτή ήταν η βόλτα τους.

Η συζήτηση που είχαν μάλλον χθες:

Μ:Τι θα κάνουμε αύριο βρε Κίτσα;

Κ: Κοίταξε πάμε μια βόλτα στη δράμα να πάρουμε εκείνα τα σεμέ που είδα και αφού θα πάμε που θα πάμε ας βγάλουμε και καμιά ακτινογραφία στο δάχτυλο που χτύπησα πριν τρεις μέρες!

Παρατηρώ ακόμα ένα χαρτί κολλημένο πίσω που λέει το εξής:

"Η ακτινοβολία προκαλεί καρκίνο ρωτήστε το γιατρός σας αν είναι απαραίτητη για την βοήθεια της θεραπείας σας" Αναρωτιέμαι ποιο είναι εκείνο το σημείο από το οποίο καταλαβαίνουν ότι θα πάθεις καρκίνο δηλαδή εγώ αν πάθω να κατηγορήσω αυτούς; και πως θα το αποδείξω; Με φωνάζουν τελικά και μπαίνω μαζί με έναν άλλο φαντάρο μας βάζει σε ένα μικρό δωματιάκι και μας λέει βγάλτε τα ρούχα και περιμένετε.

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε βαθιά ανάσα ακίνητος και ξανά αναμονή ώσπου τελικά την πήρα και επιτέλους είχα τελείωσε.

Ξυραφάκια, αφρός ξυρίσματος, μωρομάντηλα και πολλά άλλα μπήκαν στη βαλίτσα. Εισιτήριο για Αθήνα κλείστηκε και όλα μπαίνουν στο πάγο.

Φτάνουν...

Φτάνουν οι μέρες το μαλλί πολύ ποιο κοντό από ότι συνήθως. Τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν στο σακβουαγιάζ. Η πτυχιακή πολύ καλά αλλά δε νομίζω να τελειώνει σε μία εβδομάδα. Ένα επικείμενο πάρτι στην Αθήνα στριφογυρνάει στο μυαλό μου αλλά η κυριότερη σκέψη είναι ο στρατός. Ανάμικτα συναισθήματα με περιτριγυρίζουν.

Ενδιάμεσα μου απαντάει ο καθηγητής στο mail:

Βάλε π.χ. 50Hz

και μου έρχεται να του στείλω:

Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα!

Αλλά από την άλλη είμαι ευγνώμον γιατί μου απάντησε τόσο γρήγορα. Αν και ακόμα πιστεύω ότι ούτε ο ίδιος δε ξέρει τι ακριβώς πρέπει να κάνω.

Αυτό που με πειράζει ποιο πολύ είναι ότι θα μου στερήσουν την ελευθέρια! Όσο βαρύ και αν ακούγεται πιστεύω ότι είναι το χειρότερο του στρατού. Αυτό το τρυπάκι που σε αναγκάζουν να μπεις και να μείνεις όσο διαρκεί η θητεία σου.

Σημασία όμως έχει το πνεύμα σου να είναι ελεύθερο!!! :Ρ

Και κάτι που σκέφτηκα μόλις τώρα καθαρά δικό μου:

Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα είμαι ελεύθερος! (Τι είπα πάλι!!!!!)

Και καμία φορά στη ζωή μας πρέπει να αφουγκραστούμε τη σιωπή μπορεί να έχει κάτι καλό να μας πει!!!!

Με έπιασαν τα φιλοσοφικά μου και καλύτερα να την κάνω.

(Κλείνω υπολογιστή κλείνω φώτα σέρνομαι ως το κρεβάτι και κλείνω τα μάτια Γκουντ ναιτ)