Η επίσκεψη του φίλου μου έφερε πολλά στο μυαλό. Μου έφερε βραδιές που τις βλέπεις μόνο στα έργα. Ένα θα πω λιμάνι Θεσσαλονίκης σουρωμένοι καθισμένοι εκεί που σκάει το κύμα να πίνουμε καφέ για να συνέλθουμε και να συζητάμε για ότι μας κατεβαίνει .Συζήτηση για γκόμενες, για προβλήματα και για όλα όσα θέλαμε να πούμε. Μακάρι πάντα κάθε άνθρωπος να είναι τόσο ελεύθερος όπως εκείνη τη στιγμή.
Σήμερα έκανα επίσης μια μεγάλη διαπίστωση: σκέφτομαι πολύ. Ναι αλήθεια σκέφτομαι μέχρι αηδίας σκέφτομαι τα πράγματα όπως "έπρεπε" να είναι όπως "θέλω" να είναι. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τόσο κάποιες στιγμές πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα να κυλάνε από μόνα τους. Να φεύγουν σαν το νερό αλλά εμείς πάντα από δίπλα να κοιτάμε και όταν χρειαστεί να επέμβουμε. Η σκέψη χαλάει την ουσία γιατί κάπου εκεί πέρα ανάμεσα αφήνεσαι και συνεχίζεις να σκέφτεσαι. Οι σκέψεις τις περισσότερες φορές δεν βοηθάνε απλώς σε κάνουν να νιώθεις άσχημα και δε κοιμάσαι τα βράδια. Έτσι λοιπόν τελειώνω και λέω μη σκέφτεστε πράξτε! Γιατί αυτό θα μείνει στο βάθος του χρόνου.
Τραγούδια που μου κρατάνε συντροφιά την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές π.χ.:
Βρίσκομαι και πάλι εδώ ενώ η πτυχιακή προχωράει ικανοποιητικά και ο καθηγητής κωλοκρεμάει όπως πάντα. Το σπίτι με έχει φάει αφού κάθε κυριακή όλη μέρα προσπαθώ να συνέλθω από το hangover και βγαίνω ξανά την παρασκευή. Που θα πάει θα τελειώσει και μετά φεύγω για τα μαύρα ξένα!!!!! Πιστεύω ότι τελικά θα πάω στο πεζικό(Έβρο δηλαδή) για αυτό πήρα και το blog: peziko.blogspot.com :P. Ψάχνω βύσμα αν καταλάβατε αν έχετε κάτι στο μυαλό σας πείτε μου και γρήγορα γιατί βιάζομαι!!
Αλλά δεν είναι τίποτα άμα το καλό σκεφτείς μόνο 7048 ώρες μέχρι να απολυθώ. Η αν δεν σας αρέσει είναι μόνο 422889 λεπτά από τώρα. Σιγά το πράγμα τι είναι 7000 ώρες!!!!
Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου θα βάλω πόρτες μ’ αλυσίδες και παγώνια και μέσ’ στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου γιατί κι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια
Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και να κλείσω και τα μάτια γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια
Ξυπνάω μεσάνυχτα και ανοίγω το παράθυρο και αυτό που κάνω ποιος σου το ‘πε αδυναμία που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία
Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και, να κλείσω και τα μάτια γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια
Κάτι τέτοιο θέλω να γράψω ανάμεσα στην πτυχιακή, το φανταριλίκη, το χωρισμό. Αναπάντεχη μπούρδα που κάποιος μπορεί να βγάλει πολλά κάποιος τίποτα. Μία έμμεση ή άμεση αφιέρωση σε ένα χαμένο ταξιδιώτη που ταξιδεύει ανάμεσα στον Αμαζόνιο και στο πεζικό. Ένα τραγούδι δίχως λόγια και πολύ εικόνα που την φτιάχνεις μόνος με βάση όλα όσα έχεις ζήσει. Μία ζωή που δε ξέρεις αν έχεις κάνει τις σωστές επιλογές όπως όλοι και δε ξέρεις αν θα μάθεις. Υπάρχει πάντα κάτι μικρό που αν το αλλάξεις μπορεί να καταστραφούν τα πάντα ή να γίνουν όλα καλά. Αλλά αν δεν καταστρέψεις πως θα φτιάξεις, αν δε πεθάνεις πως θα ξανά γεννηθείς. Αλλά και από την άλλη η σιγουριά είναι κάτι που λίγοι στερούνται. Πως όμως ξέρεις ότι είναι σιγουριά και όχι απλώς πείσμα, αγάπη, συνήθεια,φόβος. Φόβος για το αύριο που θα βρεθείς, συνήθεια για αυτά που πέρασες, πείσμα γιατί το έχεις ή ακόμα αγάπη. Στο τέλος μένει μία αφιέρωση (έμμεση ή άμεση) που ίσως πληγώνει, ίσως είναι λυτρωτική ίσως πάλι δε ξέρεις και εσύ τι σημαίνει.
Song To Say Goodbye - Placebo
You are one of God's mistakes, (μακάρι να είμαι!!) You crying, tragic waste of skin, I'm well aware of how it aches , And you still won't let me in. Now I'm breaking down your door, To try and save your swollen face , Though I don't like you anymore, You lying, trying waste of space..
Before our innocence was lost, You were always one of those , Blessed with lucky sevens , And the voice that made me cry . My Oh My.
You were mother nature's son , Someone to whom I could relate , Your needle and your damage done, Remains a sordid twist of fate. Now I'm trying to wake you up , To pull you from the liquid sky , Coz if I don't we'll both end up , With just your song to say goodbye. My Oh My.
A song to say goodbye, A song to say goodbye , A song to say...
Before our innocence was lost, You were always one of those, Blessed with lucky sevens, And the voice that made me cry.
