Μεγάλη Πέμπτη 2012

Ντυμένος, κουρασμένος, και με βαρύ κεφάλι από τα ούζα περιμένω να βγω για ένα ποτό που δε ξέρω ακριβώς που και πως θα καταλήξει. Όπως πάντα θα μου πει μια φωνούλα μέσα μου γιατί κακά τα ψέματα με έχει φάει η νύχτα και τα ξενύχτια. Ο αδερφός μου λέει "κάποια στιγμή θα τα βαρεθείς όλα αυτά και τότε να δούμε τι θα λες" γιατί τους λέω όλους ότι γεράσανε. Η ώρα κοντεύει πιστεύω...

Σαν ένας πίνακας που το περίγραμμα έχει γίνει. Δε ξέρω αν θέλω να ακούσω ή δε μπορώ ακόμα.

Επίσης μπορώ να πω πλέον με σιγουριά ότι η προηγούμενη σχέση μου άφησε μέσα μου πολύ κατακάθι και δυστυχώς δε ξέρω αν μπορώ να το βγάλω.

Αυτά μας κάνουν αυτό που είμαστε. Μας ορίζουν και μας προσδιορίζουν σαν χαμένα μπουκάλια με μηνύματα στον ωκεανό της ψυχής μας. Στο τέλος ανοίγουν και διαβάζονται όλα μαζί...