Φτάνουν...

Φτάνουν οι μέρες το μαλλί πολύ ποιο κοντό από ότι συνήθως. Τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν στο σακβουαγιάζ. Η πτυχιακή πολύ καλά αλλά δε νομίζω να τελειώνει σε μία εβδομάδα. Ένα επικείμενο πάρτι στην Αθήνα στριφογυρνάει στο μυαλό μου αλλά η κυριότερη σκέψη είναι ο στρατός. Ανάμικτα συναισθήματα με περιτριγυρίζουν.

Ενδιάμεσα μου απαντάει ο καθηγητής στο mail:

Βάλε π.χ. 50Hz

και μου έρχεται να του στείλω:

Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα!

Αλλά από την άλλη είμαι ευγνώμον γιατί μου απάντησε τόσο γρήγορα. Αν και ακόμα πιστεύω ότι ούτε ο ίδιος δε ξέρει τι ακριβώς πρέπει να κάνω.

Αυτό που με πειράζει ποιο πολύ είναι ότι θα μου στερήσουν την ελευθέρια! Όσο βαρύ και αν ακούγεται πιστεύω ότι είναι το χειρότερο του στρατού. Αυτό το τρυπάκι που σε αναγκάζουν να μπεις και να μείνεις όσο διαρκεί η θητεία σου.

Σημασία όμως έχει το πνεύμα σου να είναι ελεύθερο!!! :Ρ

Και κάτι που σκέφτηκα μόλις τώρα καθαρά δικό μου:

Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα είμαι ελεύθερος! (Τι είπα πάλι!!!!!)

Και καμία φορά στη ζωή μας πρέπει να αφουγκραστούμε τη σιωπή μπορεί να έχει κάτι καλό να μας πει!!!!

Με έπιασαν τα φιλοσοφικά μου και καλύτερα να την κάνω.

(Κλείνω υπολογιστή κλείνω φώτα σέρνομαι ως το κρεβάτι και κλείνω τα μάτια Γκουντ ναιτ)